«Πώς είμαι ως γονιός; Είμαι όπως πιστεύω ότι πρέπει και σίγουρα δε ρωτάω τη γνώμη των παιδιών μου. Επίσης, μερικές φορές φωνάζω. ..
Πάντως ναι, είμαι μια μαμά που φωνάζει όταν τα παιδιά δεν ακούνε.
Τους τελευταίους μήνες φωνάζω περισσότερο απ’ότι συνήθως, (αν υπάρχει ένα όριο που λέει ότι είναι επιτρεπτό να φωνάζεις συγκεκριμένες φορές την εβδομάδα).
Όμως με μια μόνο φράση της κόρης μου έκοψα αυτή την κακή συνήθεια!
Οι φωνές είναι συνηθισμένες στην οικογένειάς μας. Η μαμά φώναζε. Ο μπαμπάς φώναζε. Θυμάμαι τους παππούδες μου, να στέκονται όρθιοι στην κουζίνα και να φωνάζουν για πράγματα που δεν απαιτούν φωνές –όπως, για παράδειγμα, για να φτιάξουν ένα σάντουιτς. (Σοβαρολογώ).
Είμαι, επίσης, 100% Αρμένισσα από καταγωγή, το οποίο σημαίνει ότι είμαι άτομο που φωνάζει –μιλάμε δυνατά, γελάμε δυνατά, χρησιμοποιούμε τα χέρια μας και, τείνουμε να φωνάζουμε, έτσι, χωρίς λόγο! Δεν αισθάνθηκα ποτέ απειλή από τις φωνές –τις θεωρούσα ένα από τα πολλά επίπεδα ομιλίας. Το να μου φωνάζουν με έκανε να ακούω και με έκανε δυνατή. Μεγάλωσα θεωρώντας τις φωνές μέρος της ζωής και της επικοινωνίας. Το να φωνάζεις σε κάνει πιο επιβλητικό και αναγκάζει τους άλλους να σε ακούσουν. Προσωπικά φτάνω από το 0 στο 100 στο δευτερόλεπτο. Πανεύκολο!
Πρόσφατα έμαθα, ωστόσο, ότι μπορεί να κάνω λάθος.
Η κόρη μου είναι 5 χρονών. Είναι φανταστική , αλλά όπως κάθε 5χρονο, απολαμβάνει να έχει κάποια ανεξαρτησία και μπορεί να προσπαθεί απλά να σε τσιτώσει. Είναι πολύ καλό κορίτσι, ωστόσο είχαμε μία εξαιρετικά δυσάρεστη περίοδο, σχετικά με τις φωνές μου. Της έλεγα να φορέσει τα παπούτσια της και με αγνοούσε – έτσι φώναζα. Απομακρυνόταν ενώ εγώ της ζητούσα να έρθει – και έτσι φώναζα. Φώναζα γιατί πίστευα ότι «χρειάζεται να φωνάξω προκειμένου να σταματήσει αυτή τη νέα αυθάδη συμπεριφορά.»
Σχεδόν κάθε φορά που φώναζα, έβαζε τα κλάματα και μου έλεγε «Γιατί μου φωνάζεις;» και μετά θύμωνα ακόμα περισσότερο και φώναζα πιο δυνατά, λέγοντάς της ότι όσο δεν με ακούει με αναγκάζει να φωνάζω. Ο φαύλος κύκλος μας συνεχιζόταν: Εγώ νευρίαζα περισσότερο, εκείνη ένιωθε όλο και περισσότερο να της επιτίθεμαι. Και μετά έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο της συναδέλφου μου Katie Hurley’s και μου άνοιξε τα μάτια.
Καθώς το ξεφύλλιζα, έμαθα ότι η κόρη μου έχει έναν χαρακτήρα εσωστρεφή (με μικρές δόσεις εξωστρέφειας). Τι; Αποκλείεται. Εγώ είμαι τρομερά εξωστρεφής… και, φυσικά, η κόρη μου έτσι είναι!, σκέφτηκα. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, οι εσωστρεφείς άνθρωποι μπορούν εύκολα να χαθούν στις δικές τους σκέψεις και πραγματικά να μην σε ακούν όταν τους μιλάς. Έτσι, αποφάσισα να τεστάρω τη θεωρία αυτή με την πρώτη ευκαιρία.
Το κορίτσι μου, λοιπόν, έπαιζε στο πάτωμα με τα Lego της και ήταν ώρα να μπει για μπάνιο. «Ώρα για μπάνιο», της είπα. Τίποτα. «Είναι ώρα για μπάνιο». Σαν να μην υπήρχα. Λίγο πιο δυνατά «Είναι ώρα για μπάνιο». (Υπάρχω;). Στο σημείο αυτό κανονικά θα φώναζα «ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ – ΣΗΚΩ ΤΩΡΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΑΡΩ ΟΛΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ!». Αλλά δεν το έκανα (ήταν δύσκολο…). Αντίθετα, έσκυψα κάτω, δίπλα της, και της είπα «Σου μιλάω. Τι πρέπει να κάνω για να με ακούσεις;».
Με κοίταξε και η απάντησή της ήταν τόσο απλή: «Πες μου απλά, “Μπορώ να έχω την προσοχή σου, σε παρακαλώ;”». Σχεδόν γέλασα, νομίζοντας ότι με κοροϊδεύει. Όμως ήταν εντελώς σοβαρή. Δεν πίστευα οτι θα έπιανε ποτέ αυτή η φράση, ομως αποφάσισα να δοκιμάσω τον δικό της τρόπο, σκεπτόμενη πως πάντα μπορώ να επιστρέψω στις από το 0 στο 100, φωνές μου.
Προς έκπληξή μου, όμως, έπιασε.
«Μπορώ να έχω την προσοχή σου, παρακαλώ;», της λέω και αποδεικνύεται η πιο μαγική φράση που ακούστηκε ποτέ στο σπίτι μας. Όταν δεν με ακούει, παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω πριν ανοίξω το στόμα μου για να φωνάξω, της λέω «Μπορώ να έχω την προσοχή σου, παρακαλώ;», και εκείνη σταματά αυτό που κάνει και με κοιτάζει. Εγώ έχω σταματήσει να φωνάζω (τόσο συχνά), εκείνη με ακούει περισσότερο και είμαστε και οι δύο χαρούμενες !
Πηγή: mom.me
Αναδημοσίευση απο: www.babyradio.gr
Σχόλια