Ο μικρός Μανώλης θέλει μια κούκλα. Μια κούκλα για να παίζει. Η μητέρα του, του λέει: “Δε φαντάζομαι να το λες σοβαρά;” Τ’ άλλα παιδιά γελάνε και φωνάζουν: “Ο Μανώλης θέλει μια κούκλα! Το ακούσατε;” Οι γείτονες κουνάνε αποδοκιμαστικά το κεφάλι. “Μα καλά, κορίτσι είσαι;” του λένε. Τον Μανώλη αυτό δεν τον πειράζει. ” Εγώ θέλω μια κούκλα”, επιμένει, “τα Χριστούγεννα, εάν δεν γίνεται νωρίτερα”.
Περνάνε τα Χριστούγεννα μα η μητέρα του δεν του αγοράζει την κούκλα.
Τώρα ο μικρός Μανώλης αποταμιεύει το χαρτζιλίκι του. Ύστερα, πηγαίνει μόνος του στο κατάστημα με τα παιχνίδια. “Θέλω μια κούκλα”, λέει. “Για την αδελφή σου;” τον ρωτάει η πωλήτρια. “Όχι”, λέει ο Μανώλης, “για μένα, για να παίζω. Θέλω αυτή με τις κοτσίδες που είναι στην βιτρίνα”. Η πωλήτρια γελάει. Φωνάζει την διευθύντρια κι εκείνη γελάει επίσης. “Μήπως είναι καλύτερα να αγοράσεις ένα αυτοκινητάκι;” τον ρωτάει. Ο Μανώλης βάζει αποφασιστικά τα λεφτά πάνω στον πάγκο.
Όλοι οι πελάτες στο μαγαζί τον κοιτάζουν. Από τον δρόμο ο κόσμος τον κοιτάζει κι αυτός περίεργα. Ο μικρός Μανώλης κρατά την κούκλα του στην αγκαλιά του. Τότε της μιλάει για πρώτη φορά: “Μα τι άνθρωποι είναι αυτοί;” της λέει, “δεν θέλουν να έχεις έναν πατέρα!”
Merieluise Barhnard – non Guittitz. Από την εφημερίδα “σεξουαλική διαπαιδαγώγηση” του Ελληνικού σεξουαλικού ινστιτούτου via Ηλιάνα Κοκαρίδα
Σχόλια